Wall-ever... talk to the hand.

Als fervent liefhebber van teken- en animatiefilms besloot ik vanmorgen om de hoogstgenoteerde film in dit genre op de IMDb Top 250 te gaan kijken. Ik heb het hier over de Disney Pixar film Wall-E, die in de voorgenoemde lijst terug te vinden is op #34.
Ook al prefereer ik een tekenfilm boven een met de computer geanimeerde film, Disney Pixar heeft met Toy Story, Monsters Inc. en Finding Nemo al meerdere malen bewezen dat het mogelijk is om, volledig met de computer, een uiterst vermakelijke film te maken.
Mede dankzij louter positieve geluiden eerder dit jaar, zowel vanuit mijn eigen vriendenkring als uit de kring der filmrecensenten, en de hoge notering op een door mij in zekere zin gewaardeerde Top 250, waagde ik mij vanmorgen dus aan Wall-E.
De film gaat over een robot die in het jaar achtentwintighonderdnogwat na Christus de aarde, die ondertussen verlaten is door de mensheid en waar sinds 700 jaar vrijwel geen leven meer mogelijk is (al wordt robot Wall-E vergezeld door een kakkerlak), opruimt. Tijdens zijn eenzame missie verzamelt Wall-E van alles dat de mens heeft achter gelaten en imiteert het menselijk gedrag. Wanneer de vrouwelijke robot Eva pardoes voor de neus van de opruimbot staat ontpopt zich een liefdesverhaal tussen deze twee.
Eva blijkt afkomstig van het ruimteschip Axiom dat 700 jaar geleden de aarde heeft verlaten met een onbepaalde hoeveelheid Amerikanen aan boord en ze is naar onze planeet gekomen om te testen of er ondertussen al weer eens leven mogelijk is.
Al goed, de film is een aantijging aan het adres van de American consumer, door wiens gedrag het hele leefsysteem dat de aarde heet zo de afgrond wordt ingeduwd. De Amerikanen in het ruimteschip zijn allemmaal dikke lamzakken en dat zijn ze geworden omdat ze zich volledig hebben laten leiden door de consumptiemaatschappij, zonder zich ook maar enigszins zorgen te hebben gemaakt over de eventuele negatieve gevolgen er van.
In zekere zin proberen de makers van Wall-E een statement af te geven en dat vind ik natuurlijk lang niet verkeerd. Dat zal vast ook één van de redenen zijn geweest waarom de film zo positief ontvangen is door criticasters en filmgaand publiek, waarvan naar het verluidt 90% zich transporteert in ofwel een Toyota Prius, ofwel een Honda Civic Hybrid.
Een andere reden zal de recente verheerlijking van Apple apparatuur zijn. Wall-E start zijn dag 's ochtends met een zonnebad en als z'n accu opgeladen is klinkt het welbekende Apple opstartgeluid. Ik kan het weten, ik heb ook een Apple iBook G4. Daarnaast kijkt Wall-E keer op een keer een film op z'n iPod en heeft Eva een zelfde design als de nieuwste serie laptops van het concern van Steve Jobs. Dat is ook niet geheel verrassend, gezien Pixar oorspronkelijk ook een appelproduct is.
Het probleem met de film is echter dat het zo'n vreselijk saaie, weinig originele, non-indrukwekkende vertoning is. Robot Wall-E mag door zijn stuntelige en schuchterige gedrag dan wel 'schattig' overkomen, daar koop ik allerminst een brood voor. Ik geef toe, met de bulderlach die een film als Monsters Inc. mij bezorgt ook niet, maar dan is het na het kijken van de film in ieder geval niet meer nodig om ook nog eens Dumb & Dumber te kijken, om alsnog een lach op mijn gezicht te creëren.
Het eerste half uur wordt er geen woord gesproken in de film en als Wall-E en Eva dan eindelijk woorden wisselen, dan zijn het alsnog slechts hun namen. Een keer of 54 komen de namen voorbij, in allerhande toonsoorten. De Teletubbies aten hun hart er uit, maar het deed mij niks.
Wat mij normaal gesproken zo aanspreekt in tekenfilms en animatiefilms is dat de meest fantastische en bizarre situaties mogelijk zijn, met daarin ook een enorm veel aandacht voor detail. Minuscule grapjes tussen neus en lippen door, hilarische verwijzingen naar andere films, et cetera. Dat miste ik in deze film. Slechts twee keer kwam er een gniffel uit mijn porem, terwijl legendarische tekenfilms als The Lion King en Aladdin dat minstens tien keer zo vaak voor elkaar krijgen.

Nee, ik begrijp niet wat Wall-E op #34 in de IMDb Top 250 doet en überhaupt niet waarom de film de hoogst gewaardeerde geanimeerde film op de lijst is, aangezien de film mijns inziens op vrijwel elk gebied onder doet voor eerder uitgebrachte teken- of animatiefilms. Voor een duik in een fantastische wereld kijk ik wel Sen To Chihiro No Kamikakushi (of eigenlijk vrijwel elke willekeurige Japanse anime), voor een onderdompeling in een bad gevuld met (politiek) statement kijk ik liever Alfred Jodocus Kwak of Persepolis. Voor hilariteit kijk ik wel Monsters Inc. of Toy Story, voor romantiek Aladdin en voor een goed verhaal alle voorgenoemde films/programma's. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Disney's Robin Hood, Robbedoes en Kwabbernoot, Shrek .....