A big fat Moroccan wedding

Vandaag was voor mij zo'n zaterdag die begon als vrijwel elke andere zondag. Uitslapen, ontbijten, ondertussen kijkend of er nog een leuke clip op één van de muziekzenders te bekennen is en dan langzamerhand eens bekijken wat je nu echt wil gaan doen die dag. Op de televisie trof ik de nieuwe clip van Eminem aan, wat voor mij reden genoeg was om mijn aandacht te richten op twee artikelen die ik voor mijn studie wilde gaan lezen.
Een duik in het rijke muzikale verleden van de jaren '80 is het uiteindelijk geworden, want als je een aantal dagen hebt om 24 bladzijden te lezen, dan hoef je ook niet echt haast te maken op je vrije zondag in spé. Een extra zondags gevoel kreeg ik om 13:00, toen ik mij wederom voor/achter/langs de beeldbuis nestelde om de prestaties van de coureurs in de koningsklasse van de autosport in de kwalificatietraining voor de Grand Prix van Bahrein te volgen.
Hierna was het dan toch echt tijd om die verdraaide artikelen over toerisme in de voormalige Deutsche Demokratische Republiek en de voormalig Joegoslavische republiek Montenegro door te nemen en samen te vatten. Terwijl ik mij boog over Montenegro werd de stilte die tot dan toe heer en meester was in mijn kamer wreed verstoord door een fenomeen dat mij in eerste instantie in de oren klonk als de reclamekaravaan.
Eens per jaar vindt in Nunspeet een wielerronde plaats.. ach, ik weet ook niet eens of dat wel echt zo is. Er vindt wel eens een wielerronde plaats in Nunspeet en die wordt dan ingeluid met een rondrit van de zogenaamde 'reclamekaravaan' door het mooie plaatsje op de Veluwe. Een flink aantal ondernemers plakt stickers van het eigen bedrijf op een aantal auto's en rijdt in een stoet al toeterend door de straten van 0341. Al goed, enorm veel getoeter, dat moge duidelijk zijn.
Nadat de toeteraars na een half uur nog niet waren bedaard, begon ik mij toch echt af te vragen wat er nu allemaal aan de hand was. FC Utrecht was toch niet alsnog kampioen van Nederland geworden, of misschien in de vrouwencompetitie? Het leek me vrij onwaarschijnlijk... Of was de Rietendakschool van de Laan van Chartroise zojuist kampioen schoolvoetbal geworden?! Dat hadden we in Nunspeet ook, dat kon het best eens zijn!
Alsof ik een psalm (of misschien wel gezang) was, daagde het in mijn oosten. Ondiep is natuurlijk een prachtwijk, wat in principe betekent dat er veel Marokkanen en mensen van andere nationaliteiten dan de mijne wonen. Laat ik nou net een vriendin van Marokkaanse afkomst hebben die me ooit heeft verteld dat Marokkaanse bruiloften traditioneel gepaard gaan met een stoet toeterende auto's. Ik haastte mij de trap af om vanuit het woonkamerraam te controleren of vermoeden juist was.
Ik blijk te beschikken over een haast vrouwelijke intuïtie, want ik zat er niet naast. Een Marokkaanse bruiloft, bij mij in de straat. Nadat er vanuit de automobielen niet meer geclaxoneerd werd, nam de Marokkaanse band het heft in handen. Trommelaars en koperblazers vulden Ondiep met prachtige klanken. Ook galmde er keer op keer een riedel door de straat, die werd gezongen door de aanwezige Marokkaanse vrouwen. Ik had zoiets nog nooit eerder persoonlijk meegemaakt en doordat mijn beeld ernstig belemmerd werd door de in Ondiep aanwezige bomen, besloot ik, net als een flink aantal van mijn buren, de straat op te gaan en de gelukstoerist uit te hangen.
Bij het gelukkig paar aangekomen zag ik een protocol waarbij onze Nederlandse bruiloften overkomen als grijs bij felroze. Wat een feest is het, ook op straat voor het huis van de bruid, waar zes bandleden gehuld in pakjes waar Aladdin u tegen zou zeggen prachtige Marokkaanse beats drumden en melodieën lieten schallen uit hun bazuinen. Vijf meter lange bazuinen, het ziet er bijzonder indrukwekkend uit en zo klinkt het ook!
De Marokkaanse mannen zijn gekleed in een driedelig pak, ik vraag me af of dit wel zo traditioneel is, of dat dit het gevolg is van hybridisering van onze beide culturen. Niets daarvan bij het overgrote deel van de vrouwelijke gasten op de bruiloft. Zoals mijn vriendin Nesrin me al eens had verteld en ook laten zien, zijn er speciale jurken die de vrouwen op een aangelegenheid als deze dragen. Die van Nesrin is echt heel mooi, dus mijn verwachtingen waren hoog gespannen en het viel ook niet tegen.
Het is waarschijnlijk ook vanwege het feit dat ik de Nederlandse 'feestkleding' gewend ben, maar de kledij van Marokkaanse vrouwen op een bruiloft geeft toch echt een veel feestelijker effect dan de Nederlandse. De vrouwen in hun jurken zien er prachtig uit en gezegend met een heldere hemel en dus veel zonnestralen, was het hier op straat een groot feest, met ook veel kaaskoppen als toeschouwer.
Ik heb altijd tegen Nesrin gezegd dat ik wel eens een traditioneel Marokkaanse bruiloft zou willen meemaken, aangezien zij er al meer dan vijf in haar familie- en kennissenkring heeft meegemaakt in de tijd dat ik haar ken. Vandaag was ik weliswaar niet onder de gasten, maar vanwege het uitbundige karakter van deze bruiloften, heb ik slechts als toeschouwer toch al de sfeer kunnen proeven.