2 - 2 = 0, 0 + 20 = 020

We zijn met z'n allen alweer aangekomen op de kortste dag van het jaar. Dat de betiteling van 21 december als zodanig niet helemaal terecht is bewijst 21 maart, de dag die er slechts 23 uren op na houdt. Maar goed, het gaat in het geval van 21 december natuurlijk om de kortste periode daglicht die we op een willekeurige dag in een jaar kunnen genieten. Ook de pessimisten zullen er nu daadwerkelijk aan moeten geloven en het hoofd richting de hemel richten, want daglichtsgewijs wordt na vandaag alles beter.

Het is alweer een tijd geleden dat er voor het laatst een blogpost verscheen op de huisblog van The White Castle. Het begon al te rommelen in de achterban. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen en nu is er dan deze blog om de hongerige achterban te voorzien van leesvoer.

Afgelopen woensdag speelden die gasten van 020 in de Uefa Cup thuis tegen de helden van Slavia Praag. Met een aantal vrienden vertrokken we vanuit Utrecht met de trein naar het architectonische dieptepunt van de vorige eeuw dat de Amsterdam ArenA mag heten. Al goed, laat ik maar geen woorden bevuilen aan de abominabele conditie van de grasmat in de voetbaltempel van 020... oops, I sharted.
Door het afhaken van Rotterdammert Remko den Boef was ik de enige kakkerlak in de selectie van onze vriendengroep die zou afreizen naar de Arena. Van tevoren had ik me natuurlijk goed voorgenomen om niet te hard te juichen bij of na een goede actie van de Slaven. Vooral richting het einde van de wedstrijd werd dat toch behoorlijk lastig.
De eerste helft begon al na 3 minuten met een mooi doelpunt van Ajacied Jan Vertonghen. Vanuit een corner van Miralem Sulejmani kopte de Belg de bal prachtig binnen achter de Tsjechische keeper. Aangezien ik recht achter het doel van de doelverdediger van Ajax, Kenneth Vermeer, zat, zag ik aan de overzijde van het veld de bal maar moeilijk achter de doelman verdwijnen. Een hoop van de actie maak je mee door de reactie van andere 'supporters' te lezen.
Ook al zaten we op de bovenste rij van de tweede ring van de Arena, we konden de Tsjechische aanval die het eerste Slavische doelpunt in zou luiden perfect zien. Het doelpunt waarmee de Praagse winter voorbij leek en de lente aan ving was zo waar nog mooier dan die van Jan Vertonghen. 1 - 1 was nu de stand, tot grote frustratie van de naast mij gezetelde Ajacieden S. Brosky en O. Nbekendemanmetsnor. Ik vond het natuurlijk wel mooi, al gaf de heer Brosky ook toe dat het een prachtig doelpunt was.
Na een kleine 20 minuten waarin er naast 3 schwalbes van de opvolger van Cristiano Ronaldo als meest irritante voetballer, Luis Suarez, niet heel veel gebeurde viel uit een carembeu* pats boem het tweede doelpunt van het team afkomstig uit de hoofdstad van de voormalige Sovjet satellietstaat. Wederom tot mijn vreugde, al was dat niet vanwege de prachtige opzet of afwerking van de aanval. Om mij heen klonken grove woorden en werd alles en iedereen in de verdediging van Ajax vervloekt. Ik trok de conclusie dat een voetbalwedstrijd meemaken vanaf de tribune niet iets is wat je samen met je 8-jarige zoontje zou moeten doen. Voetbal lijkt vanaf de tribune toch echt oorlog. Nina zal verheugd zijn met het nieuws dat ook ik me bij deze graag uit wil spreken tegen een ieder die voetbal niet weet te relativeren. Mooi, nu nog de Formule 1 zal ze wellicht denken.

Al goed, na 15 minuten relatieve rust in het stadion was het tijd voor de tweede helft. 45 minuten lang was er in de verste verte geen sprake van hoogstaand voetbal en gedurende een tiental minuten zag ik Ajax slechter spelen dan wij met onze vriendenclub zouden doen. Jammer genoeg verdienen wij er geen cent mee en kan een speler als Luis Suarez er toch van leven.
En als we het dan toch over Luis Suarez hebben. De 'ster' van 020. Allemachtig wat heb ik mij geërgerd aan het toneelspel van iemand die toch aangenomen is als voetballer. Aangezien ik het spel (of de sport) voetbal wel een warm hart toedraag, maar niet zover wil gaan dat ik mijn hart er aan verpand, ging het mij om datzelfde hart om te zien hoe de Uruguayaanse spits het spel keihard in de reet n... al goed, jullie begrijpen wat ik bedoel.
Suarez heeft de ene schwalbe (fopduik, red.) nog niet afgerond, of hij ligt alweer voor de volgende. Als liefhebber van de sport en niet-Ajacied word je stapelgek van zo iemand als Luis. Huub is er niets bij! Gedurende de tweede helft begon het steeds meer aan mij te vreten en begon ik mij steeds meer hardop tegen Suarez en Ajax uit te spreken. Stefan Brosky, wiens oom op fonetisch gebied zijn voornaam deelt met de spits van 020, Ajacied in een Feyenoord-huis dat hij is, schreeuwde bij elke fopduik van Suarez moord en brand. Niet te doen!
Halverwege de tweede helft kwam de verlossing. Luis Suarez werd bekeurd met een gele kaart vanwege het maken van alweer zijn zevende schwalbe in het strafschopgebied van de mannen uit Praag. In mijn hoofd schreeuwde ik de legendarische woorden "Do you see what you get Luis?! Do you see what you get, when you f-ck a stranger in the -ss?!" Natuurlijk, Suarez had het veld al lang en breed moeten verlaten, maar de arbritage liet het na om elke schwalbe van hem te bestraffen met een terechte gele kaart. In zekere zin was ik het dus wel met de Ajax-aanhang eens, dat de scheidsrechter het niet helemaal goed deed, al verschilden onze redenen waarom allicht.
Het leek goed te gaan. In minuut 88 stonden de bezoekers uit Tsjechië nog steeds met 2-1 voor. Waarschijnlijk was ik de meest contente Nederlander in het stadion en het leek er niet op dat dat snel zou gaan veranderen. Als een donderslag aan een verder kraakheldere hemel gebeurde dat toch. En hoe!
Met een schwalbe die zijn weerga in de voetbalgeschiedenis niet kent! Een grovere schwalbe dan die van Edwin van der Sar en de Argentijn die hem voor ging in de kwartfinale van de WK 1998 bij elkaar opgeteld! Er werd harder gefopt dan in de hele hoax rondom clown Bassie en zijn baby! De uitspraak "It's peace for our times.", uitgesproken door de Britse minister Chamberlain aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog werd in één klap een stuk geloofwaardiger!
Oké.. bij het laatste voorbeeld overdreef ik wellicht, maar het punt is er. De Duitsers weten het het mooist te verwoorden. Die Schwalbe aller Schwalbes, die Schwalbe die absolut kein Sommer soll machen, wird ja doch gemacht.
Een klein kwartier na het hoogtepunt van de wedstrijd, de gele kaart voor Suarez, volgende het dieptepunt, een penalty in het voordeel van Suarez na het maken van een schwalbe. Dat koning Fopduik uiterst origineel de penalty op Panenka-achtige wijze over de Tsjechische doelman wipte maakte mij waarschijnlijk de minst contente Nederlander in de Arena. De bom barstte en zoals het een echte Ajacied betaamt waren de Ajacieden in het stadion blij met het verkregen gelijkspel. Gelukkig durf ik oprecht, in dezelfde lijn als 'Krijg je daar een Triviantje voor?!', te zeggen: Tja, als je zo wilt gelijkspelen...

Maar goed! Genoeg frustraties over een potje voetbal. Nu iets totaal anders!
Aangezien huisgenoot Djim zo moedig was om uit de kast te komen door te bekennen dat hij een zekere vreugde ervaart bij het horen van de nummers I'm Still Standing en Private Dancer, van respectievelijk Elton John en Tina Turner, leek voor mij de tijd rijp om ook openlijk mijn liefde te betuigen voor een muzikaal genot. Liefde die o zo puur is, maar waar in bepaalde kringen nogal met de wenkbrauwen naar wordt gefronst en dan niet alleen door lieden als Ruud Lubbers.
In mijn geval gaat het om het nummer If He Should Ever Leave You van Tom Jones. Bij het horen er van maakt mijn hart toch een kleine sprong. Niet genoeg om die Olympische titel voor de neus van de Blade Runner weg te kunnen kapen, maar een podiumplaats zit er wel in gok ik.


Schön. Het is etenstijd, dus tijd om te gaan. Adios muchachos!

* Voetbalfans zullen dit herkennen als een hilarische woordgrap.