Vandaag was voor mij zo'n zaterdag die begon als vrijwel elke andere zondag. Uitslapen, ontbijten, ondertussen kijkend of er nog een leuke clip op één van de muziekzenders te bekennen is en dan langzamerhand eens bekijken wat je nu echt wil gaan doen die dag. Op de televisie trof ik de nieuwe clip van Eminem aan, wat voor mij reden genoeg was om mijn aandacht te richten op twee artikelen die ik voor mijn studie wilde gaan lezen.
Een duik in het rijke muzikale verleden van de jaren '80 is het uiteindelijk geworden, want als je een aantal dagen hebt om 24 bladzijden te lezen, dan hoef je ook niet echt haast te maken op je vrije zondag in spé. Een extra zondags gevoel kreeg ik om 13:00, toen ik mij wederom voor/achter/langs de beeldbuis nestelde om de prestaties van de coureurs in de koningsklasse van de autosport in de kwalificatietraining voor de Grand Prix van Bahrein te volgen.
Hierna was het dan toch echt tijd om die verdraaide artikelen over toerisme in de voormalige Deutsche Demokratische Republiek en de voormalig Joegoslavische republiek Montenegro door te nemen en samen te vatten. Terwijl ik mij boog over Montenegro werd de stilte die tot dan toe heer en meester was in mijn kamer wreed verstoord door een fenomeen dat mij in eerste instantie in de oren klonk als de reclamekaravaan.
Eens per jaar vindt in Nunspeet een wielerronde plaats.. ach, ik weet ook niet eens of dat wel echt zo is. Er vindt wel eens een wielerronde plaats in Nunspeet en die wordt dan ingeluid met een rondrit van de zogenaamde 'reclamekaravaan' door het mooie plaatsje op de Veluwe. Een flink aantal ondernemers plakt stickers van het eigen bedrijf op een aantal auto's en rijdt in een stoet al toeterend door de straten van 0341. Al goed, enorm veel getoeter, dat moge duidelijk zijn.
Nadat de toeteraars na een half uur nog niet waren bedaard, begon ik mij toch echt af te vragen wat er nu allemaal aan de hand was. FC Utrecht was toch niet alsnog kampioen van Nederland geworden, of misschien in de vrouwencompetitie? Het leek me vrij onwaarschijnlijk... Of was de Rietendakschool van de Laan van Chartroise zojuist kampioen schoolvoetbal geworden?! Dat hadden we in Nunspeet ook, dat kon het best eens zijn!
Alsof ik een psalm (of misschien wel gezang) was, daagde het in mijn oosten. Ondiep is natuurlijk een prachtwijk, wat in principe betekent dat er veel Marokkanen en mensen van andere nationaliteiten dan de mijne wonen. Laat ik nou net een vriendin van Marokkaanse afkomst hebben die me ooit heeft verteld dat Marokkaanse bruiloften traditioneel gepaard gaan met een stoet toeterende auto's. Ik haastte mij de trap af om vanuit het woonkamerraam te controleren of vermoeden juist was.
Ik blijk te beschikken over een haast vrouwelijke intuïtie, want ik zat er niet naast. Een Marokkaanse bruiloft, bij mij in de straat. Nadat er vanuit de automobielen niet meer geclaxoneerd werd, nam de Marokkaanse band het heft in handen. Trommelaars en koperblazers vulden Ondiep met prachtige klanken. Ook galmde er keer op keer een riedel door de straat, die werd gezongen door de aanwezige Marokkaanse vrouwen. Ik had zoiets nog nooit eerder persoonlijk meegemaakt en doordat mijn beeld ernstig belemmerd werd door de in Ondiep aanwezige bomen, besloot ik, net als een flink aantal van mijn buren, de straat op te gaan en de gelukstoerist uit te hangen.
Bij het gelukkig paar aangekomen zag ik een protocol waarbij onze Nederlandse bruiloften overkomen als grijs bij felroze. Wat een feest is het, ook op straat voor het huis van de bruid, waar zes bandleden gehuld in pakjes waar Aladdin u tegen zou zeggen prachtige Marokkaanse beats drumden en melodieën lieten schallen uit hun bazuinen. Vijf meter lange bazuinen, het ziet er bijzonder indrukwekkend uit en zo klinkt het ook!
De Marokkaanse mannen zijn gekleed in een driedelig pak, ik vraag me af of dit wel zo traditioneel is, of dat dit het gevolg is van hybridisering van onze beide culturen. Niets daarvan bij het overgrote deel van de vrouwelijke gasten op de bruiloft. Zoals mijn vriendin Nesrin me al eens had verteld en ook laten zien, zijn er speciale jurken die de vrouwen op een aangelegenheid als deze dragen. Die van Nesrin is echt heel mooi, dus mijn verwachtingen waren hoog gespannen en het viel ook niet tegen.
Het is waarschijnlijk ook vanwege het feit dat ik de Nederlandse 'feestkleding' gewend ben, maar de kledij van Marokkaanse vrouwen op een bruiloft geeft toch echt een veel feestelijker effect dan de Nederlandse. De vrouwen in hun jurken zien er prachtig uit en gezegend met een heldere hemel en dus veel zonnestralen, was het hier op straat een groot feest, met ook veel kaaskoppen als toeschouwer.
Ik heb altijd tegen Nesrin gezegd dat ik wel eens een traditioneel Marokkaanse bruiloft zou willen meemaken, aangezien zij er al meer dan vijf in haar familie- en kennissenkring heeft meegemaakt in de tijd dat ik haar ken. Vandaag was ik weliswaar niet onder de gasten, maar vanwege het uitbundige karakter van deze bruiloften, heb ik slechts als toeschouwer toch al de sfeer kunnen proeven.
zaterdag 25 april 2009
zondag 4 januari 2009
Wall-ever... talk to the hand.
Als fervent liefhebber van teken- en animatiefilms besloot ik vanmorgen om de hoogstgenoteerde film in dit genre op de IMDb Top 250 te gaan kijken. Ik heb het hier over de Disney Pixar film Wall-E, die in de voorgenoemde lijst terug te vinden is op #34.
Ook al prefereer ik een tekenfilm boven een met de computer geanimeerde film, Disney Pixar heeft met Toy Story, Monsters Inc. en Finding Nemo al meerdere malen bewezen dat het mogelijk is om, volledig met de computer, een uiterst vermakelijke film te maken.
Mede dankzij louter positieve geluiden eerder dit jaar, zowel vanuit mijn eigen vriendenkring als uit de kring der filmrecensenten, en de hoge notering op een door mij in zekere zin gewaardeerde Top 250, waagde ik mij vanmorgen dus aan Wall-E.
De film gaat over een robot die in het jaar achtentwintighonderdnogwat na Christus de aarde, die ondertussen verlaten is door de mensheid en waar sinds 700 jaar vrijwel geen leven meer mogelijk is (al wordt robot Wall-E vergezeld door een kakkerlak), opruimt. Tijdens zijn eenzame missie verzamelt Wall-E van alles dat de mens heeft achter gelaten en imiteert het menselijk gedrag. Wanneer de vrouwelijke robot Eva pardoes voor de neus van de opruimbot staat ontpopt zich een liefdesverhaal tussen deze twee.
Eva blijkt afkomstig van het ruimteschip Axiom dat 700 jaar geleden de aarde heeft verlaten met een onbepaalde hoeveelheid Amerikanen aan boord en ze is naar onze planeet gekomen om te testen of er ondertussen al weer eens leven mogelijk is.
Al goed, de film is een aantijging aan het adres van de American consumer, door wiens gedrag het hele leefsysteem dat de aarde heet zo de afgrond wordt ingeduwd. De Amerikanen in het ruimteschip zijn allemmaal dikke lamzakken en dat zijn ze geworden omdat ze zich volledig hebben laten leiden door de consumptiemaatschappij, zonder zich ook maar enigszins zorgen te hebben gemaakt over de eventuele negatieve gevolgen er van.
In zekere zin proberen de makers van Wall-E een statement af te geven en dat vind ik natuurlijk lang niet verkeerd. Dat zal vast ook één van de redenen zijn geweest waarom de film zo positief ontvangen is door criticasters en filmgaand publiek, waarvan naar het verluidt 90% zich transporteert in ofwel een Toyota Prius, ofwel een Honda Civic Hybrid.
Een andere reden zal de recente verheerlijking van Apple apparatuur zijn. Wall-E start zijn dag 's ochtends met een zonnebad en als z'n accu opgeladen is klinkt het welbekende Apple opstartgeluid. Ik kan het weten, ik heb ook een Apple iBook G4. Daarnaast kijkt Wall-E keer op een keer een film op z'n iPod en heeft Eva een zelfde design als de nieuwste serie laptops van het concern van Steve Jobs. Dat is ook niet geheel verrassend, gezien Pixar oorspronkelijk ook een appelproduct is.
Het probleem met de film is echter dat het zo'n vreselijk saaie, weinig originele, non-indrukwekkende vertoning is. Robot Wall-E mag door zijn stuntelige en schuchterige gedrag dan wel 'schattig' overkomen, daar koop ik allerminst een brood voor. Ik geef toe, met de bulderlach die een film als Monsters Inc. mij bezorgt ook niet, maar dan is het na het kijken van de film in ieder geval niet meer nodig om ook nog eens Dumb & Dumber te kijken, om alsnog een lach op mijn gezicht te creëren.
Het eerste half uur wordt er geen woord gesproken in de film en als Wall-E en Eva dan eindelijk woorden wisselen, dan zijn het alsnog slechts hun namen. Een keer of 54 komen de namen voorbij, in allerhande toonsoorten. De Teletubbies aten hun hart er uit, maar het deed mij niks.
Wat mij normaal gesproken zo aanspreekt in tekenfilms en animatiefilms is dat de meest fantastische en bizarre situaties mogelijk zijn, met daarin ook een enorm veel aandacht voor detail. Minuscule grapjes tussen neus en lippen door, hilarische verwijzingen naar andere films, et cetera. Dat miste ik in deze film. Slechts twee keer kwam er een gniffel uit mijn porem, terwijl legendarische tekenfilms als The Lion King en Aladdin dat minstens tien keer zo vaak voor elkaar krijgen.
Nee, ik begrijp niet wat Wall-E op #34 in de IMDb Top 250 doet en überhaupt niet waarom de film de hoogst gewaardeerde geanimeerde film op de lijst is, aangezien de film mijns inziens op vrijwel elk gebied onder doet voor eerder uitgebrachte teken- of animatiefilms. Voor een duik in een fantastische wereld kijk ik wel Sen To Chihiro No Kamikakushi (of eigenlijk vrijwel elke willekeurige Japanse anime), voor een onderdompeling in een bad gevuld met (politiek) statement kijk ik liever Alfred Jodocus Kwak of Persepolis. Voor hilariteit kijk ik wel Monsters Inc. of Toy Story, voor romantiek Aladdin en voor een goed verhaal alle voorgenoemde films/programma's. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Disney's Robin Hood, Robbedoes en Kwabbernoot, Shrek .....
Ook al prefereer ik een tekenfilm boven een met de computer geanimeerde film, Disney Pixar heeft met Toy Story, Monsters Inc. en Finding Nemo al meerdere malen bewezen dat het mogelijk is om, volledig met de computer, een uiterst vermakelijke film te maken.
Mede dankzij louter positieve geluiden eerder dit jaar, zowel vanuit mijn eigen vriendenkring als uit de kring der filmrecensenten, en de hoge notering op een door mij in zekere zin gewaardeerde Top 250, waagde ik mij vanmorgen dus aan Wall-E.
De film gaat over een robot die in het jaar achtentwintighonderdnogwat na Christus de aarde, die ondertussen verlaten is door de mensheid en waar sinds 700 jaar vrijwel geen leven meer mogelijk is (al wordt robot Wall-E vergezeld door een kakkerlak), opruimt. Tijdens zijn eenzame missie verzamelt Wall-E van alles dat de mens heeft achter gelaten en imiteert het menselijk gedrag. Wanneer de vrouwelijke robot Eva pardoes voor de neus van de opruimbot staat ontpopt zich een liefdesverhaal tussen deze twee.
Eva blijkt afkomstig van het ruimteschip Axiom dat 700 jaar geleden de aarde heeft verlaten met een onbepaalde hoeveelheid Amerikanen aan boord en ze is naar onze planeet gekomen om te testen of er ondertussen al weer eens leven mogelijk is.
Al goed, de film is een aantijging aan het adres van de American consumer, door wiens gedrag het hele leefsysteem dat de aarde heet zo de afgrond wordt ingeduwd. De Amerikanen in het ruimteschip zijn allemmaal dikke lamzakken en dat zijn ze geworden omdat ze zich volledig hebben laten leiden door de consumptiemaatschappij, zonder zich ook maar enigszins zorgen te hebben gemaakt over de eventuele negatieve gevolgen er van.
In zekere zin proberen de makers van Wall-E een statement af te geven en dat vind ik natuurlijk lang niet verkeerd. Dat zal vast ook één van de redenen zijn geweest waarom de film zo positief ontvangen is door criticasters en filmgaand publiek, waarvan naar het verluidt 90% zich transporteert in ofwel een Toyota Prius, ofwel een Honda Civic Hybrid.
Een andere reden zal de recente verheerlijking van Apple apparatuur zijn. Wall-E start zijn dag 's ochtends met een zonnebad en als z'n accu opgeladen is klinkt het welbekende Apple opstartgeluid. Ik kan het weten, ik heb ook een Apple iBook G4. Daarnaast kijkt Wall-E keer op een keer een film op z'n iPod en heeft Eva een zelfde design als de nieuwste serie laptops van het concern van Steve Jobs. Dat is ook niet geheel verrassend, gezien Pixar oorspronkelijk ook een appelproduct is.
Het probleem met de film is echter dat het zo'n vreselijk saaie, weinig originele, non-indrukwekkende vertoning is. Robot Wall-E mag door zijn stuntelige en schuchterige gedrag dan wel 'schattig' overkomen, daar koop ik allerminst een brood voor. Ik geef toe, met de bulderlach die een film als Monsters Inc. mij bezorgt ook niet, maar dan is het na het kijken van de film in ieder geval niet meer nodig om ook nog eens Dumb & Dumber te kijken, om alsnog een lach op mijn gezicht te creëren.
Het eerste half uur wordt er geen woord gesproken in de film en als Wall-E en Eva dan eindelijk woorden wisselen, dan zijn het alsnog slechts hun namen. Een keer of 54 komen de namen voorbij, in allerhande toonsoorten. De Teletubbies aten hun hart er uit, maar het deed mij niks.
Wat mij normaal gesproken zo aanspreekt in tekenfilms en animatiefilms is dat de meest fantastische en bizarre situaties mogelijk zijn, met daarin ook een enorm veel aandacht voor detail. Minuscule grapjes tussen neus en lippen door, hilarische verwijzingen naar andere films, et cetera. Dat miste ik in deze film. Slechts twee keer kwam er een gniffel uit mijn porem, terwijl legendarische tekenfilms als The Lion King en Aladdin dat minstens tien keer zo vaak voor elkaar krijgen.
Nee, ik begrijp niet wat Wall-E op #34 in de IMDb Top 250 doet en überhaupt niet waarom de film de hoogst gewaardeerde geanimeerde film op de lijst is, aangezien de film mijns inziens op vrijwel elk gebied onder doet voor eerder uitgebrachte teken- of animatiefilms. Voor een duik in een fantastische wereld kijk ik wel Sen To Chihiro No Kamikakushi (of eigenlijk vrijwel elke willekeurige Japanse anime), voor een onderdompeling in een bad gevuld met (politiek) statement kijk ik liever Alfred Jodocus Kwak of Persepolis. Voor hilariteit kijk ik wel Monsters Inc. of Toy Story, voor romantiek Aladdin en voor een goed verhaal alle voorgenoemde films/programma's. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Disney's Robin Hood, Robbedoes en Kwabbernoot, Shrek .....
zondag 21 december 2008
2 - 2 = 0, 0 + 20 = 020
We zijn met z'n allen alweer aangekomen op de kortste dag van het jaar. Dat de betiteling van 21 december als zodanig niet helemaal terecht is bewijst 21 maart, de dag die er slechts 23 uren op na houdt. Maar goed, het gaat in het geval van 21 december natuurlijk om de kortste periode daglicht die we op een willekeurige dag in een jaar kunnen genieten. Ook de pessimisten zullen er nu daadwerkelijk aan moeten geloven en het hoofd richting de hemel richten, want daglichtsgewijs wordt na vandaag alles beter.
Het is alweer een tijd geleden dat er voor het laatst een blogpost verscheen op de huisblog van The White Castle. Het begon al te rommelen in de achterban. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen en nu is er dan deze blog om de hongerige achterban te voorzien van leesvoer.
Afgelopen woensdag speelden die gasten van 020 in de Uefa Cup thuis tegen de helden van Slavia Praag. Met een aantal vrienden vertrokken we vanuit Utrecht met de trein naar het architectonische dieptepunt van de vorige eeuw dat de Amsterdam ArenA mag heten. Al goed, laat ik maar geen woorden bevuilen aan de abominabele conditie van de grasmat in de voetbaltempel van 020... oops, I sharted.
Door het afhaken van Rotterdammert Remko den Boef was ik de enige kakkerlak in de selectie van onze vriendengroep die zou afreizen naar de Arena. Van tevoren had ik me natuurlijk goed voorgenomen om niet te hard te juichen bij of na een goede actie van de Slaven. Vooral richting het einde van de wedstrijd werd dat toch behoorlijk lastig.
De eerste helft begon al na 3 minuten met een mooi doelpunt van Ajacied Jan Vertonghen. Vanuit een corner van Miralem Sulejmani kopte de Belg de bal prachtig binnen achter de Tsjechische keeper. Aangezien ik recht achter het doel van de doelverdediger van Ajax, Kenneth Vermeer, zat, zag ik aan de overzijde van het veld de bal maar moeilijk achter de doelman verdwijnen. Een hoop van de actie maak je mee door de reactie van andere 'supporters' te lezen.
Ook al zaten we op de bovenste rij van de tweede ring van de Arena, we konden de Tsjechische aanval die het eerste Slavische doelpunt in zou luiden perfect zien. Het doelpunt waarmee de Praagse winter voorbij leek en de lente aan ving was zo waar nog mooier dan die van Jan Vertonghen. 1 - 1 was nu de stand, tot grote frustratie van de naast mij gezetelde Ajacieden S. Brosky en O. Nbekendemanmetsnor. Ik vond het natuurlijk wel mooi, al gaf de heer Brosky ook toe dat het een prachtig doelpunt was.
Na een kleine 20 minuten waarin er naast 3 schwalbes van de opvolger van Cristiano Ronaldo als meest irritante voetballer, Luis Suarez, niet heel veel gebeurde viel uit een carembeu* pats boem het tweede doelpunt van het team afkomstig uit de hoofdstad van de voormalige Sovjet satellietstaat. Wederom tot mijn vreugde, al was dat niet vanwege de prachtige opzet of afwerking van de aanval. Om mij heen klonken grove woorden en werd alles en iedereen in de verdediging van Ajax vervloekt. Ik trok de conclusie dat een voetbalwedstrijd meemaken vanaf de tribune niet iets is wat je samen met je 8-jarige zoontje zou moeten doen. Voetbal lijkt vanaf de tribune toch echt oorlog. Nina zal verheugd zijn met het nieuws dat ook ik me bij deze graag uit wil spreken tegen een ieder die voetbal niet weet te relativeren. Mooi, nu nog de Formule 1 zal ze wellicht denken.
Al goed, na 15 minuten relatieve rust in het stadion was het tijd voor de tweede helft. 45 minuten lang was er in de verste verte geen sprake van hoogstaand voetbal en gedurende een tiental minuten zag ik Ajax slechter spelen dan wij met onze vriendenclub zouden doen. Jammer genoeg verdienen wij er geen cent mee en kan een speler als Luis Suarez er toch van leven.
En als we het dan toch over Luis Suarez hebben. De 'ster' van 020. Allemachtig wat heb ik mij geërgerd aan het toneelspel van iemand die toch aangenomen is als voetballer. Aangezien ik het spel (of de sport) voetbal wel een warm hart toedraag, maar niet zover wil gaan dat ik mijn hart er aan verpand, ging het mij om datzelfde hart om te zien hoe de Uruguayaanse spits het spel keihard in de reet n... al goed, jullie begrijpen wat ik bedoel.
Suarez heeft de ene schwalbe (fopduik, red.) nog niet afgerond, of hij ligt alweer voor de volgende. Als liefhebber van de sport en niet-Ajacied word je stapelgek van zo iemand als Luis. Huub is er niets bij! Gedurende de tweede helft begon het steeds meer aan mij te vreten en begon ik mij steeds meer hardop tegen Suarez en Ajax uit te spreken. Stefan Brosky, wiens oom op fonetisch gebied zijn voornaam deelt met de spits van 020, Ajacied in een Feyenoord-huis dat hij is, schreeuwde bij elke fopduik van Suarez moord en brand. Niet te doen!
Halverwege de tweede helft kwam de verlossing. Luis Suarez werd bekeurd met een gele kaart vanwege het maken van alweer zijn zevende schwalbe in het strafschopgebied van de mannen uit Praag. In mijn hoofd schreeuwde ik de legendarische woorden "Do you see what you get Luis?! Do you see what you get, when you f-ck a stranger in the -ss?!" Natuurlijk, Suarez had het veld al lang en breed moeten verlaten, maar de arbritage liet het na om elke schwalbe van hem te bestraffen met een terechte gele kaart. In zekere zin was ik het dus wel met de Ajax-aanhang eens, dat de scheidsrechter het niet helemaal goed deed, al verschilden onze redenen waarom allicht.
Het leek goed te gaan. In minuut 88 stonden de bezoekers uit Tsjechië nog steeds met 2-1 voor. Waarschijnlijk was ik de meest contente Nederlander in het stadion en het leek er niet op dat dat snel zou gaan veranderen. Als een donderslag aan een verder kraakheldere hemel gebeurde dat toch. En hoe!
Met een schwalbe die zijn weerga in de voetbalgeschiedenis niet kent! Een grovere schwalbe dan die van Edwin van der Sar en de Argentijn die hem voor ging in de kwartfinale van de WK 1998 bij elkaar opgeteld! Er werd harder gefopt dan in de hele hoax rondom clown Bassie en zijn baby! De uitspraak "It's peace for our times.", uitgesproken door de Britse minister Chamberlain aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog werd in één klap een stuk geloofwaardiger!
Oké.. bij het laatste voorbeeld overdreef ik wellicht, maar het punt is er. De Duitsers weten het het mooist te verwoorden. Die Schwalbe aller Schwalbes, die Schwalbe die absolut kein Sommer soll machen, wird ja doch gemacht.
Een klein kwartier na het hoogtepunt van de wedstrijd, de gele kaart voor Suarez, volgende het dieptepunt, een penalty in het voordeel van Suarez na het maken van een schwalbe. Dat koning Fopduik uiterst origineel de penalty op Panenka-achtige wijze over de Tsjechische doelman wipte maakte mij waarschijnlijk de minst contente Nederlander in de Arena. De bom barstte en zoals het een echte Ajacied betaamt waren de Ajacieden in het stadion blij met het verkregen gelijkspel. Gelukkig durf ik oprecht, in dezelfde lijn als 'Krijg je daar een Triviantje voor?!', te zeggen: Tja, als je zo wilt gelijkspelen...
Maar goed! Genoeg frustraties over een potje voetbal. Nu iets totaal anders!
Aangezien huisgenoot Djim zo moedig was om uit de kast te komen door te bekennen dat hij een zekere vreugde ervaart bij het horen van de nummers I'm Still Standing en Private Dancer, van respectievelijk Elton John en Tina Turner, leek voor mij de tijd rijp om ook openlijk mijn liefde te betuigen voor een muzikaal genot. Liefde die o zo puur is, maar waar in bepaalde kringen nogal met de wenkbrauwen naar wordt gefronst en dan niet alleen door lieden als Ruud Lubbers.
In mijn geval gaat het om het nummer If He Should Ever Leave You van Tom Jones. Bij het horen er van maakt mijn hart toch een kleine sprong. Niet genoeg om die Olympische titel voor de neus van de Blade Runner weg te kunnen kapen, maar een podiumplaats zit er wel in gok ik.
Schön. Het is etenstijd, dus tijd om te gaan. Adios muchachos!
* Voetbalfans zullen dit herkennen als een hilarische woordgrap.
Het is alweer een tijd geleden dat er voor het laatst een blogpost verscheen op de huisblog van The White Castle. Het begon al te rommelen in de achterban. Gelukkig zijn er geen gewonden gevallen en nu is er dan deze blog om de hongerige achterban te voorzien van leesvoer.
Afgelopen woensdag speelden die gasten van 020 in de Uefa Cup thuis tegen de helden van Slavia Praag. Met een aantal vrienden vertrokken we vanuit Utrecht met de trein naar het architectonische dieptepunt van de vorige eeuw dat de Amsterdam ArenA mag heten. Al goed, laat ik maar geen woorden bevuilen aan de abominabele conditie van de grasmat in de voetbaltempel van 020... oops, I sharted.
Door het afhaken van Rotterdammert Remko den Boef was ik de enige kakkerlak in de selectie van onze vriendengroep die zou afreizen naar de Arena. Van tevoren had ik me natuurlijk goed voorgenomen om niet te hard te juichen bij of na een goede actie van de Slaven. Vooral richting het einde van de wedstrijd werd dat toch behoorlijk lastig.
De eerste helft begon al na 3 minuten met een mooi doelpunt van Ajacied Jan Vertonghen. Vanuit een corner van Miralem Sulejmani kopte de Belg de bal prachtig binnen achter de Tsjechische keeper. Aangezien ik recht achter het doel van de doelverdediger van Ajax, Kenneth Vermeer, zat, zag ik aan de overzijde van het veld de bal maar moeilijk achter de doelman verdwijnen. Een hoop van de actie maak je mee door de reactie van andere 'supporters' te lezen.
Ook al zaten we op de bovenste rij van de tweede ring van de Arena, we konden de Tsjechische aanval die het eerste Slavische doelpunt in zou luiden perfect zien. Het doelpunt waarmee de Praagse winter voorbij leek en de lente aan ving was zo waar nog mooier dan die van Jan Vertonghen. 1 - 1 was nu de stand, tot grote frustratie van de naast mij gezetelde Ajacieden S. Brosky en O. Nbekendemanmetsnor. Ik vond het natuurlijk wel mooi, al gaf de heer Brosky ook toe dat het een prachtig doelpunt was.
Na een kleine 20 minuten waarin er naast 3 schwalbes van de opvolger van Cristiano Ronaldo als meest irritante voetballer, Luis Suarez, niet heel veel gebeurde viel uit een carembeu* pats boem het tweede doelpunt van het team afkomstig uit de hoofdstad van de voormalige Sovjet satellietstaat. Wederom tot mijn vreugde, al was dat niet vanwege de prachtige opzet of afwerking van de aanval. Om mij heen klonken grove woorden en werd alles en iedereen in de verdediging van Ajax vervloekt. Ik trok de conclusie dat een voetbalwedstrijd meemaken vanaf de tribune niet iets is wat je samen met je 8-jarige zoontje zou moeten doen. Voetbal lijkt vanaf de tribune toch echt oorlog. Nina zal verheugd zijn met het nieuws dat ook ik me bij deze graag uit wil spreken tegen een ieder die voetbal niet weet te relativeren. Mooi, nu nog de Formule 1 zal ze wellicht denken.
Al goed, na 15 minuten relatieve rust in het stadion was het tijd voor de tweede helft. 45 minuten lang was er in de verste verte geen sprake van hoogstaand voetbal en gedurende een tiental minuten zag ik Ajax slechter spelen dan wij met onze vriendenclub zouden doen. Jammer genoeg verdienen wij er geen cent mee en kan een speler als Luis Suarez er toch van leven.
En als we het dan toch over Luis Suarez hebben. De 'ster' van 020. Allemachtig wat heb ik mij geërgerd aan het toneelspel van iemand die toch aangenomen is als voetballer. Aangezien ik het spel (of de sport) voetbal wel een warm hart toedraag, maar niet zover wil gaan dat ik mijn hart er aan verpand, ging het mij om datzelfde hart om te zien hoe de Uruguayaanse spits het spel keihard in de reet n... al goed, jullie begrijpen wat ik bedoel.
Suarez heeft de ene schwalbe (fopduik, red.) nog niet afgerond, of hij ligt alweer voor de volgende. Als liefhebber van de sport en niet-Ajacied word je stapelgek van zo iemand als Luis. Huub is er niets bij! Gedurende de tweede helft begon het steeds meer aan mij te vreten en begon ik mij steeds meer hardop tegen Suarez en Ajax uit te spreken. Stefan Brosky, wiens oom op fonetisch gebied zijn voornaam deelt met de spits van 020, Ajacied in een Feyenoord-huis dat hij is, schreeuwde bij elke fopduik van Suarez moord en brand. Niet te doen!
Halverwege de tweede helft kwam de verlossing. Luis Suarez werd bekeurd met een gele kaart vanwege het maken van alweer zijn zevende schwalbe in het strafschopgebied van de mannen uit Praag. In mijn hoofd schreeuwde ik de legendarische woorden "Do you see what you get Luis?! Do you see what you get, when you f-ck a stranger in the -ss?!" Natuurlijk, Suarez had het veld al lang en breed moeten verlaten, maar de arbritage liet het na om elke schwalbe van hem te bestraffen met een terechte gele kaart. In zekere zin was ik het dus wel met de Ajax-aanhang eens, dat de scheidsrechter het niet helemaal goed deed, al verschilden onze redenen waarom allicht.
Het leek goed te gaan. In minuut 88 stonden de bezoekers uit Tsjechië nog steeds met 2-1 voor. Waarschijnlijk was ik de meest contente Nederlander in het stadion en het leek er niet op dat dat snel zou gaan veranderen. Als een donderslag aan een verder kraakheldere hemel gebeurde dat toch. En hoe!
Met een schwalbe die zijn weerga in de voetbalgeschiedenis niet kent! Een grovere schwalbe dan die van Edwin van der Sar en de Argentijn die hem voor ging in de kwartfinale van de WK 1998 bij elkaar opgeteld! Er werd harder gefopt dan in de hele hoax rondom clown Bassie en zijn baby! De uitspraak "It's peace for our times.", uitgesproken door de Britse minister Chamberlain aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog werd in één klap een stuk geloofwaardiger!
Oké.. bij het laatste voorbeeld overdreef ik wellicht, maar het punt is er. De Duitsers weten het het mooist te verwoorden. Die Schwalbe aller Schwalbes, die Schwalbe die absolut kein Sommer soll machen, wird ja doch gemacht.
Een klein kwartier na het hoogtepunt van de wedstrijd, de gele kaart voor Suarez, volgende het dieptepunt, een penalty in het voordeel van Suarez na het maken van een schwalbe. Dat koning Fopduik uiterst origineel de penalty op Panenka-achtige wijze over de Tsjechische doelman wipte maakte mij waarschijnlijk de minst contente Nederlander in de Arena. De bom barstte en zoals het een echte Ajacied betaamt waren de Ajacieden in het stadion blij met het verkregen gelijkspel. Gelukkig durf ik oprecht, in dezelfde lijn als 'Krijg je daar een Triviantje voor?!', te zeggen: Tja, als je zo wilt gelijkspelen...
Maar goed! Genoeg frustraties over een potje voetbal. Nu iets totaal anders!
Aangezien huisgenoot Djim zo moedig was om uit de kast te komen door te bekennen dat hij een zekere vreugde ervaart bij het horen van de nummers I'm Still Standing en Private Dancer, van respectievelijk Elton John en Tina Turner, leek voor mij de tijd rijp om ook openlijk mijn liefde te betuigen voor een muzikaal genot. Liefde die o zo puur is, maar waar in bepaalde kringen nogal met de wenkbrauwen naar wordt gefronst en dan niet alleen door lieden als Ruud Lubbers.
In mijn geval gaat het om het nummer If He Should Ever Leave You van Tom Jones. Bij het horen er van maakt mijn hart toch een kleine sprong. Niet genoeg om die Olympische titel voor de neus van de Blade Runner weg te kunnen kapen, maar een podiumplaats zit er wel in gok ik.
Schön. Het is etenstijd, dus tijd om te gaan. Adios muchachos!
* Voetbalfans zullen dit herkennen als een hilarische woordgrap.
zaterdag 29 november 2008
UPS, they did it again!
Onlangs heb ik al een blog gewijd aan de UPS-bus en daarin ook enige aandacht besteed aan de bijbehorende bedrijfskleding. Dat ik niet de enige ben die de schoonheid er van in ziet bewijst de door mij geliefde artieste M I A. De van Sri Lanka afkomstige Britse rapster treedt op bij David Letterman gekleed in niets minder dan UPS bedrijfskleding en voert het door Pieter en mij zo geliefde nummer 'Paper Planes' op.
zaterdag 25 oktober 2008
Is this the real life?! Is this just fantasy?!
Met bovenstaande woorden begint het legendarische Bohemian Rhapsody, waarmee Queen al vele jaren is terug te vinden in de top 2 van de Top 2000 Aller Tijden. Dat zal ook Jesse, weliswaar met groot ongenoegen, moeten beamen.
Het zijn echter ook woorden die mij door het hoofd spookten toen ik gisterochtend om 05:00 wakker werd. Die dag zou ik weer aan de slag gaan als expressedienstchauffeur en daarom ging ik de avond er voor om 22:30 richting mijn bed. First one in, first one out. Al goed, ik werd dus wakker en meteen vroeg ik me af of ik die nacht nou iets heel bizars had meegemaakt, of dat het allemaal maar een droom was. Was het volgende verhaal nu waar gebeurd of niet?
00:38 - Vrijdag 24 oktober
Can You Feel It?! tum-tum Can You Feel It?! tum-tum Can You Feel It?!!
Versuft pak ik mijn mobiele telefoon op. Wie belt mij nou op dit tijdstip? denk ik bij mijzelf. Zou Remko soms weer autopech hebben?
Beller Onbekend weet het scherm van mijn Sagem MyX-1 me te vertellen.
Ik kies er voor om op te nemen, niet wetende wat me te wachten staat.
- ... Hallo... met Matthijs.
- Ja, u spreekt met de Stichting Anti-Herfst. Zoals onze naam al zegt zijn wij tegen de herfst, want het is toch altijd slecht weer en grauw. Er is niets leuks aan. Net als de winter, dus wij pleiten voor de afschaffing van deze twee seizoenen. Wat is uw mening daar over?
Vol onbegrip keek ik om mij heen in de gitzwarte duisternis die heerste in mijn zolderkamer. Dit kon toch niet waar zijn? Welk instelling belt na middernacht nog.. nee, welke instelling streeft in vredesnaam naar afschaffing van de herfst en de winter?!
- Wat? Het is 00:45.. ik probeer te slapen, want ik moet er morgen weer vroeg uit. Ik heb nu niet echt zin om hier op in te gaan.
- Oooh, sorry, ik bel ook vanuit New York, vandaar dat het nog wel eens verkeerd gaat met de tijden. Maar ik heb één vraag meneer. Wij pleiten dus tegen de herfst en winter. Het jaar duurt dan gewoon van mei tot en met augustus en dan hebben we dat slechte weer ook nooit. Bent u daar voor of tegen?
- Erm... ik vind de herfst wel best.
- Ons standpunt betekent ook dat we geen kerst meer zullen vieren. Wat vindt u daarvan?
- Ja, steek maar in de brand.
Dit veroorzaakte aan de andere kant van de lijn zowaar een lach. Dat was exact de bedoeling. Ik wilde testen of de onbekende beller er misschien in zou blijven, om zo de opgezette serieusheid van de beller te ontmaskeren. Helaas, de beller lachte wel even, maar vervolgde daarna haar verhaal.
- Oké, dan noteer ik u als steun. We hebben uw telefoonnummer gekregen van uw studievereniging. Uw steun kost overigens € 50,- en dat zal binnenkort van uw rekening worden afgeschreven. Bedankt en tot ziens!
Voor ik er erg in had was het gesprek tot een einde gekomen. Nog steeds was het me onduidelijk wat er zojuist was gebeurd. Het kwam haast surrealistisch op me over... Ik besloot het maar van me af te zetten en de rest van mijn nacht te gebruiken om de slaap te pakken die ik toch zeker nodig zou hebben.
De volgende ochtend besloot ik toch maar even te kijken of er in mijn telefoon enig bewijs te vinden was van dit gesprek. Gespreksgeschiedenis leek mij de juiste keuze. En ja hoor.. zowaar vond ik het bewijs. 1 minuut en 47 seconden had ik gesproken met een Onbekende Beller. Raar, maar blijkbaar toch waar.
Op dit moment begint de film Sin City. Ik ga dus maar genieten van deze behoorlijk gewelddadige, maar toch echt te gekke film die, met onder andere Benicio Del Toro en Clive Owen in de cast (jullie begrijpen het, een dikke 10 for Badass-ness), overigens ook deel uitmaakt van mijn persoonlijke collectie. Oi, ik hoor Clive Owen praten. Wat een prachtige vent.
Matthijs.
Het zijn echter ook woorden die mij door het hoofd spookten toen ik gisterochtend om 05:00 wakker werd. Die dag zou ik weer aan de slag gaan als expressedienstchauffeur en daarom ging ik de avond er voor om 22:30 richting mijn bed. First one in, first one out. Al goed, ik werd dus wakker en meteen vroeg ik me af of ik die nacht nou iets heel bizars had meegemaakt, of dat het allemaal maar een droom was. Was het volgende verhaal nu waar gebeurd of niet?
00:38 - Vrijdag 24 oktober
Can You Feel It?! tum-tum Can You Feel It?! tum-tum Can You Feel It?!!
Versuft pak ik mijn mobiele telefoon op. Wie belt mij nou op dit tijdstip? denk ik bij mijzelf. Zou Remko soms weer autopech hebben?
Beller Onbekend weet het scherm van mijn Sagem MyX-1 me te vertellen.
Ik kies er voor om op te nemen, niet wetende wat me te wachten staat.
- ... Hallo... met Matthijs.
- Ja, u spreekt met de Stichting Anti-Herfst. Zoals onze naam al zegt zijn wij tegen de herfst, want het is toch altijd slecht weer en grauw. Er is niets leuks aan. Net als de winter, dus wij pleiten voor de afschaffing van deze twee seizoenen. Wat is uw mening daar over?
Vol onbegrip keek ik om mij heen in de gitzwarte duisternis die heerste in mijn zolderkamer. Dit kon toch niet waar zijn? Welk instelling belt na middernacht nog.. nee, welke instelling streeft in vredesnaam naar afschaffing van de herfst en de winter?!
- Wat? Het is 00:45.. ik probeer te slapen, want ik moet er morgen weer vroeg uit. Ik heb nu niet echt zin om hier op in te gaan.
- Oooh, sorry, ik bel ook vanuit New York, vandaar dat het nog wel eens verkeerd gaat met de tijden. Maar ik heb één vraag meneer. Wij pleiten dus tegen de herfst en winter. Het jaar duurt dan gewoon van mei tot en met augustus en dan hebben we dat slechte weer ook nooit. Bent u daar voor of tegen?
- Erm... ik vind de herfst wel best.
- Ons standpunt betekent ook dat we geen kerst meer zullen vieren. Wat vindt u daarvan?
- Ja, steek maar in de brand.
Dit veroorzaakte aan de andere kant van de lijn zowaar een lach. Dat was exact de bedoeling. Ik wilde testen of de onbekende beller er misschien in zou blijven, om zo de opgezette serieusheid van de beller te ontmaskeren. Helaas, de beller lachte wel even, maar vervolgde daarna haar verhaal.
- Oké, dan noteer ik u als steun. We hebben uw telefoonnummer gekregen van uw studievereniging. Uw steun kost overigens € 50,- en dat zal binnenkort van uw rekening worden afgeschreven. Bedankt en tot ziens!
Voor ik er erg in had was het gesprek tot een einde gekomen. Nog steeds was het me onduidelijk wat er zojuist was gebeurd. Het kwam haast surrealistisch op me over... Ik besloot het maar van me af te zetten en de rest van mijn nacht te gebruiken om de slaap te pakken die ik toch zeker nodig zou hebben.
De volgende ochtend besloot ik toch maar even te kijken of er in mijn telefoon enig bewijs te vinden was van dit gesprek. Gespreksgeschiedenis leek mij de juiste keuze. En ja hoor.. zowaar vond ik het bewijs. 1 minuut en 47 seconden had ik gesproken met een Onbekende Beller. Raar, maar blijkbaar toch waar.
Op dit moment begint de film Sin City. Ik ga dus maar genieten van deze behoorlijk gewelddadige, maar toch echt te gekke film die, met onder andere Benicio Del Toro en Clive Owen in de cast (jullie begrijpen het, een dikke 10 for Badass-ness), overigens ook deel uitmaakt van mijn persoonlijke collectie. Oi, ik hoor Clive Owen praten. Wat een prachtige vent.
Matthijs.
woensdag 15 oktober 2008
Een ode aan de UPS bus
Zo nu en dan kom je een auto tegen die je hart sneller doet kloppen, een oude Volvo stationwagon uitgevoerd in pastelblauw bijvoorbeeld. Zojuist reed een ander voorbeeld hier door de straat Ondiep. Ik heb het hier over het fenomeen UPS-bus; de droom van iedere expressedienstchauffeur.
Deze delivery van kent niet alleen een uiterst indrukwekkend vormenspel, waarbij hij als exacte tegenpool van het vrouwelijk lichaam (groot, robuust, breed en hoekig), wonderbaarlijk genoeg toch zeer zeker een vorm van aantrekkingskracht op mij uitoefent. Neen, ook de kleurstelling van de bus doet mij saliveren. UPS-bruin/groen... wie had ooit gedacht dat bruin/groen zo oogstrelend mooi zou kunnen zijn?
Daarnaast is er dan nog die deur, of liever gezegd, het ontbreken van die deur. Het is meer een opening in de carroserie, aan de passagierskant van de cabine, waardoor de chauffeur in en uit de veilige burcht op de weg die UPS-bus heet kan stappen. Niet alleen is de cockpit te bereiken via deze ingang, ook de laadbak is via deze weg te bereiken. Vanaf de bestuurdersstoel heeft de UPS-chauffeur dus de mogelijkheid om de, ongetwijfeld ruime, laadbak in te lopen.
Natuurlijk mogen wij een ander belangrijke accessoire niet vergeten. Treed je in dienst bij UPS als expressedienstchauffeur, dan is het logisch gevolg dat jij je met trots in een UPS-bruin/groene outfit mag steken, om zo één geheel met die prachtige bolide te worden.
Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn, het klinkt als een droom en zolang ik mij niet in een der UPS-bussen heb begeven, zal dat het ook wel blijven.
Hieronder volgt nog een reportage uit de Play-Delivery-Van-Driver. Geniet er van. Met een saluut vanuit The White Castle, Matthijs.
Op dit moment draait Santogold - Lights Out in The White Castle.
Deze delivery van kent niet alleen een uiterst indrukwekkend vormenspel, waarbij hij als exacte tegenpool van het vrouwelijk lichaam (groot, robuust, breed en hoekig), wonderbaarlijk genoeg toch zeer zeker een vorm van aantrekkingskracht op mij uitoefent. Neen, ook de kleurstelling van de bus doet mij saliveren. UPS-bruin/groen... wie had ooit gedacht dat bruin/groen zo oogstrelend mooi zou kunnen zijn?
Daarnaast is er dan nog die deur, of liever gezegd, het ontbreken van die deur. Het is meer een opening in de carroserie, aan de passagierskant van de cabine, waardoor de chauffeur in en uit de veilige burcht op de weg die UPS-bus heet kan stappen. Niet alleen is de cockpit te bereiken via deze ingang, ook de laadbak is via deze weg te bereiken. Vanaf de bestuurdersstoel heeft de UPS-chauffeur dus de mogelijkheid om de, ongetwijfeld ruime, laadbak in te lopen.
Natuurlijk mogen wij een ander belangrijke accessoire niet vergeten. Treed je in dienst bij UPS als expressedienstchauffeur, dan is het logisch gevolg dat jij je met trots in een UPS-bruin/groene outfit mag steken, om zo één geheel met die prachtige bolide te worden.
Het klinkt allemaal te mooi om waar te zijn, het klinkt als een droom en zolang ik mij niet in een der UPS-bussen heb begeven, zal dat het ook wel blijven.
Hieronder volgt nog een reportage uit de Play-Delivery-Van-Driver. Geniet er van. Met een saluut vanuit The White Castle, Matthijs.
Op dit moment draait Santogold - Lights Out in The White Castle.
zondag 5 oktober 2008
De Ondiep-erlebnis
Vandaag is een goede dag geweest voor me (Matthijs). Niet alleen heb ik het plafondlicht op m'n slaapkamer in Utrecht aan de praat weten te krijgen, hetzelfde geldt voor het internet. The White Castle is nu eindelijk voorzien van haar eigen internetverbinding! Nu wil het toeval dat we ons abonnement alweer opgezegd hebben, per 17 november, dus dat wordt morgen maar even bellen naar de dames en heren van HetNet om dit te laten rectificeren.
Het was even zoeken op Google, te weten 0,18 seconden, voordat een plaatje was gevonden van een geopende telefoonaansluiting, waarop ik kon afkijken in welk poortje welke kleur draad zat. Voor de Sherlocks onder jullie, ik kon op Google omdat ik meeliftte op een publiek signaal van één van onze buren. De afbeelding van onze redder in nood is hiernaast te vinden, het is wat onduidelijk, maar dat deerde gelukkig niet.
Naast al deze plezierigheden wonnen zowel FC Groningen, als SC Heerenveen en Heracles Almelo hun wedstrijden, waardoor ze behoorlijk ver in de top van de Eredivisie terug te vinden zijn. Groningen gaat zelfs aan de leiding. Na de overwinningen van Sebastian Vettel en Fernando Alonso in de laatste twee Grand Prix' in de Formule 1, lijkt het wel alsof alles op sportgebied de laatste tijd gaat zoals ik het zou willen zien.
Zoals Dr. Cox uit mijn favoriete TV-serie Scrubs zou zeggen... Anywho, de titel van deze post zegt niets over de prachtige gebeurtenissen van vandaag de dag, zondag vijf oktober tweeduizendacht. De titel spreekt over een zogenaamde 'Ondiep-erlebnis'.
Een flink aantal van jullie zal bekend zijn met het fenomeen dat ooit tot de 'Aha-erlebnis' gedoopt is. Ik zal een voorbeeld van een dusdanige 'belevenis' geven:
Puur hypothetisch. Op je werk luister je natuurlijk naar de radio. Je hoort het volgende nummer langskomen en vanzelfsprekend neurie, of zing je zelfs, vrolijk mee. Je kent het nummer in principe dus wel, want je luistert wel vaker naar Radio Veronica, maar je weet zo 1-2-3 de titel en artiest van deze '80s-hit niet uit je hoofd. Naarmate het einde van het nummer nadert neemt die vervelende dj van Radio Veronica het heft weer in handen en blèrt dat het zojuist gedraaide nummer 'Take On Me' van de Noorse band 'A-Ha' is. Et voila, een Aha-erlebnis is geboren!
Nu woon ik sindskort in de Utrechtse volksbuurt Ondiep. Je weet wel, die van die rellen, brandende auto en dat samenscholingsverbod vorig jaar. Om me er nog eens extra van bewust te maken woon ik ook nog eens aan de straat genaamd Ondiep. Kortom, het moet er bij mij dus goed ingeprent zitten.
Toch komt het nog al eens voor dat ik me er niet meer van bewust ben dat ik in deze prachtwijk woon. Gelukkig zijn er dan altijd wel weer van die gebeurtenissen die mij met de neus op de feiten drukken. Een greep uit de gebeurtenissen die ik zodanig beleef, dat ik ze omgedoopt heb tot de 'Ondiep-erlebnis'.
* Elke week liggen er wel een paar paaltjes ergens op de stoep die daar moedwillig uit de grond lijken te zijn getrokken door de bestuurder van ofwel een donkerblauwe Volkswagen Golf V, of een groene BMW van de 3-serie.
* Vanzelfsprekend vaker dan eens per week waag ik me buiten de deur van Ondiep 117Bis en het wil nog wel eens dat ik dan word geconfronteerd met de stem van wijlen André Hazes. De overbuurman/buurvrouw blijkt een bijzonder luidruchtig fan van de volkszanger. Geen probleem, het geeft toch enigszins sfeer aan deze buurt.
* Soms kom je ze tegen op straat, vrouwen van middelbare leeftijd met zware make-up op, witte parelkettingen, een zwaar Utrechts accent waar zelfs Tineke Schouten nog 'U' tegen kan zeggen en natuurlijk een legging met tijgerprint. Je ziet het lang niet overal, maar hier in Ondiep dus wel.
* Zodra het mooi weer is, wat de laatste tijd natuurlijk niet echt het geval is, gebeurt het nog wel eens dat de stoep het domein wordt van de Homo Ondiepus. Mannen in 'wifebeaters', of erger, met ontbloot bovenlijf, nemen zittend op een bierkrat de controle over de stoep op zich. Om hen helen spelen de kinderen van Ondiep.
* Een volgend punt dat mannen en kinderen omvat. Feministen niet getreurd, ook vrouwen hebben hierin een rol. Duidelijk zichtbaar is dat de brommer een geliefd vervoermiddel is van de mensen hier in Ondiep. Gehuld in witte of roze jacks spoeden de mannen en vrouwen van Ondiep zich op hun brommer, met een mandje aan het stuur, richting huis of supermarkt. Dat is wellicht niet zo opzienbarend, maar vrijwel altijd zit er ook nog een kind achterop. Een jongen of meisje van een jaar of 8 a 10 met de armen stevig om papa, mama, opa of oma heen gevouwen.
Al dit soort gebeurtenissen duwen me toch elke keer weer 'back to life, back to reality'. Ik woon nou eenmaal in Ondiep, daar beleef je elke week wel iets dat je in Nunspeet niet gewend bent te beleven. Dat geeft zoals gezegd wel een extra eigen kleur/smaak/geur, hoe je het ook wilt noemen, aan deze wijk.
Oh ja, voor de liefhebbers van '80s-hits van de categorie A-Ha; het volgende nummer van A-Ha mag er ook meer dan zeer zeker wezen of zijn. Het draagt de titel: The Sun Always Shines On TV.
Abonneren op:
Posts (Atom)
